Rozdział 9. Po trupach do celu..

play

Zazwyczaj staram się panować nad swoimi emocjami. Muszę przemyśleć parę razy daną decyzję. Kamil zawsze się ze mnie przez to śmieje ale ja inaczej nie umiem. Analizuję wszystko i kilka razy zastanawiam się czy dobrze postąpiłam. Leże w łóżku i myślę co robić. Wciąż się zastanawiam co z Michałem. Chciał się ze mną umówić ale nie zaczął później tematu, ja sama także nie byłam do tego skora. Może po prostu, ten pocałunek nic dla niego nie znaczył i powinniśmy zostać przyjaciółmi.
Z takim postanowieniem wstałam z łóżka i zgarniając ubrania poszłam  do łazienki. Kiedy malowałam oczy rozdzwonił się mój telefon.
- Tosia?
- O cześć Olu. - uśmiechnęłam się szczerze słysząc głos mojej bratowej.
- Dziś wracasz do Łodzi, tak?
- No niestety tak. - odpowiedziałam smucąc się.
- To może przed meczem wyskoczymy na kawę? - spytała.
- A wiesz, że chętnie? To o której?
- Za pół godzinki będę po Ciebie, pasuje?
- Jasne. To do zobaczenia. - uśmiechnęłam się do telefonu i zakończyłam rozmowę.
Skończyłam się malować i postanowiłam ogarnąć moje tymczasowe lokum. Pościeliłam łóżko, sprzątnęłam walające się gdzieniegdzie ubrania i odsłoniłam okna by w pokoju nie panowały egipskie ciemności. W momencie gdy przyglądałam się temu pięknemu miastu, ktoś zapukał do drzwi. Za nimi stała Ola uśmiechając się pięknie do mnie.
- No witam Cię kochana - powiedziałam tuląc ją do siebie mocno.
- Hej słonko. To co? Idziemy?
Kiwnęłam głową i po chwili byłyśmy już w hotelowym lobby.
- Jak tam się wczoraj z Kubiaczkiem jechało? - spytała patrząc na mnie z uśmiechem.
- O dziwo w ciszy. Ja zamknięta w swoich myślach, on chyba też. - odpowiedziałam wzruszając ramionami.
Stanęła w miejscu i spojrzała na mnie jakby chciała ocenić czy ściemniam.
- Naprawdę. Nic się nie wydarzyło.
Kiwnęła głową i szłyśmy powoli w stronę kawiarni którą wybrała moja bratowa.
- Myślisz że coś z tego będzie? - spytała po chwili.
- Olu, znamy się niedługo, praktycznie nic o sobie nie wiemy, więc nie umiem Ci na to odpowiedzieć. Ale po tym wczorajszym pocałunku.. - przerwałam zdając sobie sprawę co przed chwilą powiedziałam. Przecież Ola o niczym nie wiedziała.
- Jakim pocałunku?- spytała szeroko otwierając oczy.
Westchnęłam głęboko i opowiedziałam jej o wszystkim kończąc na moich rozmyślaniach.
- ... Wydaje mi się że dla niego to nic nie znaczyło. Pewnie panienek ma cały wianuszek, a ja kolejna do kolekcji. - powiedziałam kończąc swój monolog.
- Nie wiem Tosiek co Ci powiedzieć. - odparła przytulając mnie do siebie.
W moich oczach zalśniły łzy.
- Moja mama tak do mnie mówiła. - powiedziałam wtulając się w nią jeszcze mocniej.
Weszłyśmy do kawiarni, zajęłyśmy stolik i zamówiłyśmy napoje. Z Olą rozmawiało mi się jakbyśmy znały się od zawsze. Wytworzyła się między nami taka niesamowita nić porozumienia. Byłam pewna że to co stworzyłyśmy teraz przetrwa. Po jakimś czasie stwierdziłyśmy że powinnyśmy już iść na halę. Jako że Ola miała nasze bilety weszłyśmy spokojnie do środka. Podeszłyśmy do barierek by przywitać się z moim bratem. Wtuliłam się w niego i życzyłam mu powodzenia. Po chwili podeszła reszta resoviaków którzy także chcieli się z nami przywitać.
- Chłopcy skopcie im tyłek. Trzymam za Was kciuki. - powiedziałam pokazałam zaciśnięte pięści.
- Panowie jako że moja siostra dziś wraca do Łodzi, zagrajmy dziś dla niej. Wybacz skarbie.- powiedział Piotrek całując Olkę w policzek, na co ona odpowiedziała uśmiechem.
Posłałam w ich kierunku buziaka i poszłam na swoje miejsce. Spojrzałam w stronę Jastrzębskiego i zobaczyłam Kubiaka stojącego do mnie tyłem. Stał z kolegami z drużyny wydurniając się.
- Bo Ci ślinka zacznie lecieć. - usłyszałam za sobą głos Piotrka.
- Spadaj braciszku. Nie wiem o co Ci chodzi. To tylko kolega.- powiedziałam wzdychając.
- Jasne. Mam go oszczędzić? - spytał jakby próbując mnie wyczuć.
- Nie, jak to mówią po trupach do celu. - odpowiedziałam twardo.
Otworzył już usta by coś powiedzieć jednak zmienił zdanie i tylko kiwnął głową.
Mecz rozpoczął się chwilę później. Piotrek grał jak natchniony. Kończył każdą piłkę, każdy blok mu wychodził. Byłam z niego cholernie dumna. Zresztą cała drużyna była wspaniała. Jednakże dla mnie to Pit był najlepszy. Najwidoczniej nie byłam osamotniona w tym ponieważ to właśnie mój brat został zawodnikiem meczu. Ola od razu poleciała do Piotrka by mu pogratulować, ja natomiast stwierdziłam że nie będę się pchać. Postanowiłam poczekać na korytarzu. Stałam śpiewając sobie jakąś piosenkę z reklamy ciastek kiedy ktoś złapał mnie za biodra i mocno przytulił od tyłu.
- Nie wiem kim jesteś ale wiedz że jedzie od Ciebie potem. - powiedziałam pewnie.
- Jakbyś grała tak jak ja to też byś śmierdziała. Poza tym mój pot powinien być inspiracją dla Armaniego albo coś. - odpowiedział Michał Kubiak vel Kruszyna.
Popatrzyłam na niego jak na półmózga którym zdawał się być.
- Taaaa chciałeś coś? - spytałam nonszalancko opierając się o ścianę i krzyżując ramiona na piersiach.
Spojrzał na mnie trochę niepewnie zagryzając wargę.
- Właściwie to tak. - odpowiedział i wpił się w moje usta.
Chciałam go odepchnąć ale nie potrafiłam. Wręcz przeciwnie, przyciągnęłam go do siebie i rozchyliłam usta by wpuścić jego język. Zawirował mi świat, nogi miałam jak z waty ale wiedziałam że będę tego żałować. Tylko na razie się tym nie przejmowałam..

Rozdział 8 Miałam sen, piękny sen.

play

Z punktu widzenia Antosi.

Obudziłam się i rozejrzałam dookoła. Byłam w mieszkaniu Piotrka. 

- Boże, jak mogłam zasnąć.- zastanawiałam się na głos. 

Podrapałam się po głowie, rozciągnęłam i wstałam z łóżka. Skierowałam swoje kroki do kuchni w której kręcił swym tyłkiem Michał. Zapewne robiąc sobie jedzenie.

- Isn`t she lovely. Isn`t she wonderfull.. - śpiewał razem z radiem. 

- Michał nie wyj jak Cię proszę! Próbuje obejrzeć wiadomości. - wydarł się na niego mój brat z salonu. 

Kubiak już się obrócił i miał rzucić jakąś ripostą kiedy mnie zobaczył. Spojrzał na mnie i tak pięknie się uśmiechnął , że aż nogi miałam jak z waty. Już miałam coś powiedzieć kiedy nagle zaburczało mi w brzuchu. Słychać to było na całe mieszkanie.
- Nooo zeżarłby coś.- powiedziałam lekko zawstydzona.
Michał gestem ręki zaprosił mnie do stołu i spytał.
- Na co panienka ma ochotę? - uśmiechnął się uroczo.
- Na kanapki i kakao. - wyszczerzyłam się niczym pięciolatek.
Kubiak kiwnął głową i tanecznym krokiem skierował się w stronę wyspy kuchennej.
- Jak się spało siostra? - podszedł do mnie Piotrek i ucałował mie w głowę ze śmiechem.
- A powiem Ci że masz wygodne łóżko. Wiesz jaki miałam fajny sen? - odparłam z uśmiechem.
- Zaraz zrobię Ci Twoje ulubione kakao i wszystko mi opowiesz. - odpowiedział śmiejąc się.
- Miałam sen piękny sen..Śniło mi się że byłam modelką Victoria's Secret , byłam na wybiegu, a gościem specjalnym był Maroon 5. I śniło mi się że Adam Levine do mnie podbijał. - skończyłam swą opowieść z jednym wielkim "awww".
- Wzrost masz spoko, figurę też, a urodą przebijasz nie jedną z nich więc działaj.- powiedział Piotrek.
W tym samym momencie dostałam kolorowe kanapki stworzone przez Jastrzębskiego Ramseya.
Podziękowałam mu uśmiechem i zabrałam się za żarełko.
- Och ale było dobre. Dziękuje, niestety więcej nie wsunę. - powiedziałam i cmoknęłam Michała w polik.
- Cieszę się że smakowało. - odparł i całą trójką zalegliśmy na kanapie.
Leciał akurat jakiś serial typu Ukryta Prawda. nabijaliśmy się z jakiejś laski która postanowiła zamieszkać z żulem.
- A jutro obudzisz się bez telewizora i bez nerki. - komentował Kubiak kręcąc głową.
- Ona ma aż dwie stówy w portfelu? Pieprzony bogacki. - mruknęłam pod nosem.
Po jakimś czasie odmóżdżania do mieszkania wróciła Ola.
- Cześć Wam.
Pomachaliśmy w jej kierunku ze szczerymi uśmiechami.
- Dobra, kochani ja się zbieram. Muszę lecieć do hotelu i spakować się. Jutro po meczu wracam do Łodzi. - powiedziałam powoli wstając.
Razem ze mną wstał również Michał.
- No to ja Cię odprowadzę i tak miałem już spadać.
Uśmiechnęłam się do niego i kiwnęłam głową. Zgarnęłam wszystkie rzeczy i zaczęłam żegnać się z rodziną. W końcu miałam rodzinę. Nie byłam sama na tym świecie. Na tę myśl oczy zaszły mi łzami. Starłam je wierzchem ręki i nakleiłam uśmiech na twarz. Nim zdążyłam mrugnąć stałam wtulona w Olę.
- Pamiętaj, masz we mnie siostrę. Nie ważne co się będzie działo. Możesz do mnie zadzwonić o każdej porze. I nie płacz. - szeptała, a ja z każdym jej słowem coraz trudniej panowałam nad łzami.
- Już Cię kocham. Pamiętaj jeśli czegoś będziesz potrzebowała, dzwoń. - odpowiedziałam i ucałowałam ją w policzek.
- Co Wy się tak żegnacie? Widzimy się przecież na meczu! - zaśmiał się Piotrek przytulając mnie do siebie.
Pożegnaliśmy się i razem z Kubiakiem wyszliśmy z mieszkania. Wsiedliśmy do samochodu i w milczeniu jechaliśmy do mojego hotelu. Siedziałam stukając palcami o szybę i rozmyślałam nad życiem. Jutro wracam do domu. Do mojego starego życia. Poza Kamilem i pracą nic mnie tam nie trzyma ale z drugiej strony gdzie miałabym się przeprowadzić? Do Rzeszowa? Piotrek zawsze może zmienić klub i wraz z Olą się przenieść, a ja znowu zostałabym sama. Niby zaprzyjaźniłam się z Resoviakami ale oni mają swoje sprawy. No i jeszcze sprawa z Kubiakiem.. Sama zastanawiam się, dlaczego to wciąż roztrząsam. Na pewno ma dziewczynę i poukładane życie w Jastrzębiu, a mi jedynie miesza w głowie tymi swoimi pięknymi oczami, tym wspaniałym uśmiechem i poczuciem humoru.. W każdym razie nic z tego nie będzie. Więc Tośka ogarnij się. Pamiętaj, Ty nie potrzebujesz miłości. Masz Kamila, jedynego mężczyznę który nigdy Cię nie zawiódł..
Kiedy dojechaliśmy pod hotel , podziękowałam Michałowi pocałunkiem w policzek i pożegnałam się z nim.
- To do zobaczenia jutro, tak? - spytał.
- Jeśli nie porwie mnie Buka, to tak.- odpowiedziałam śmiejąc się do niego.
Pomachałam i ruszyłam do pokoju. Niby miałam się pakować, a skończyłam z kieliszkiem hotelowego wina w wannie. Full relax.